Parkieten

de minimalistplaats een reactie | 19 mrt 2014

‘Hoe kom je hier
Hoe kom je hier vandaan
En als je wegkomt
Waarheen wou je dan wel gaan’
-Spinvis

Vandaag moest ik op een conferentie zijn.

En ik had er geen zin in.

‘Dan maak je maar zin,’ zou mijn groep 3 juf gezegd hebben.

Ik heb iets anders gedaan. Ik heb mijn eigen ‘geen zin’ geobserveerd, en eens goed geluisterd naar de gedachten en gevoelens die als een stel wilde, kwetterende parkieten door mijn hoofd vlogen.
Vliegen doen ze namelijk, die parkieten, en kwetteren ook.

Mijn God, wat waren het er veel vandaag.

‘Wat doe ik hier?’
‘Waarom zit ik binnen, het is prachtig weer buiten’
‘Ik ben vergeten te stemmen, misschien kan ik tijdens de lunchpauze ergens stemmen. Oh nee, dat kan alleen in mijn eigen gemeente, nou dat moet dan straks maar’
‘Ik had me ziek kunnen melden’
‘Ik vind dit niet leuk!’
‘Ik voel me niet op mijn gemak hier’
‘Deze mensen vinden mij niet aardig’
‘Ik moet mijn best doen’
‘Ik wil naar huis’
‘Wat is dit saai’
‘Ik wil dat het nu eindelijk ‘s interessant wordt, deze lezing’
‘Ik moet plassen, ik wil plassen. Maar ik kan niet plassen, want dan moet ik aan tien mensen vragen om op te staan, en het is zo onbeleefd voor de keynote speaker. Laat ik maar blijven zitten’
‘Wat heb ik hier toch weinig beenruimte’
En: ‘Ik voel me hier helemaal niet thuis’

Terwijl ik eigenlijk thuis ben waar ik ben.

Vrijwel de hele dag wilde ik als een klein kind niet zijn waar ik was.
Tot het moment dat ik ophield met luisteren, en mezelf welkom heette om te zijn waar ik was. En ik me weer realiseerde dat alles verandert. En dat ik mag denken wat ik denk. Dat ik mag voelen wat ik voel.

Het is fijn om thuis te zijn.

Maar ik zou liegen als ik zei dat ik me verheug op de volgende conferentie.

 
‘I have arrived. I am home’
-Thich Nhat Hanh