Stoepkrijt
Mijn zoon is helemaal weg van Star Wars, net als ik vroeger.
Hij vroeg mij vorige week om met stoepkrijt Darth Vader en Yoda op straat te tekenen.
Nadat ik klaar was met Yoda, was mijn eerste gedachte: ‘Nou, hij lijkt voor geen meter…’ Mijn zoon daarentegen riep verrukt: ‘Super vet, papa, en nu Darth Vader!’
Ik heb nooit vrijuit leren tekenen. Het moest altijd perfect. En als het niet perfect was, dan was het niet de moeite waard. Dus ben ik al op jonge leeftijd opgehouden met tekenen.
Ook deze ‘post’ moet perfect. Wat ik schrijf moet helemaal kloppen, en daarom heb ik net een half uur naar een leeg scherm zitten staren. Totdat ik aan mijn stoepkrijtkunstwerk moest denken. En me realiseerde dat ik die heb getekend, omdat ik die wilde tekenen. En dat ik schrijf omdat ik wil schrijven.
‘Have no fear of perfection, you’ll never reach it’
-Salvador Dali
verzenden...
Je hebt vanuit liefde een tekening gemaakt voor je zoon, die de tekening erg mooi vond. Het klinkt voor mij alsof de tekening perfect is. Dat vindt je zoon vast ook. Wees daar maar trots op, dat je zo iets perfects voor je zoon hebt kunnen doen. Het perfect zijn van de tekening is niet gelinkt aan hoe veel die leek op yoda, maar vanuit welk gevoel en gedachte je hem hebt gemaakt. En daar ben je volledig in geslaagd.
En net als je stuk dat je hebt geschreven. Wat dapper dat je zo kwetsbaar en open durft te zijn. Wat goed dat je dit toch geschreven en gepost hebt. Dat is vanuit kracht, vanuit liefde. Dat is, in mijn ogen, ware perfectie.
Je reactie raakt me, Joris, dank je wel, wat schrijf
je het mooi op. Ik heb lang getwijfeld of ik
‘m zou plaatsen.
Take care,
Vincent
Ik vind zowel de tekst als de tekening prachtig. Perfectie bereik je inderdaad nooit, hoeft ook niet, perfect = saai!
Dank je wel, Saskia, tof dat je reageert,
Vincent