Keer terug

de minimalist5 reacties | 5 mrt 2014

‘Je hebt zo’n 26.000 dagen
Tussen niets en eeuwigheid
Je kunt lachen, je kunt klagen
Maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt’
-Klein Orkest

 
Ik val in herhaling, maar het is al weer een hele tijd geleden.

Misschien zit inmiddels niemand meer op mijn schrijfsels te wachten, maar ikzelf wel heb ik gemerkt. En een dagboek is ook weer zo 1990.

Nelson Mandela is inmiddels overleden.
Philip Seymour Hoffmann ook.
De Koude Oorlog blijkt toch niet zo koud als we lang dachten.
Ik heb sinds februari een jaar lang een nieuwe baan.
En ik heb de afgelopen maanden aan den lijve ondervonden dat er geen grotere illusie is dan controle.

Dat ik wel kan schrijven dat we niet onze emoties zijn, maar emoties hebben, en niet onze gedachten zijn, maar gedachten hebben. En dat het opschrijven iets heel anders is dan het voorleven.

Ik was boos, verdrietig, gefrusteerd, afwezig, ontevreden, teleurgesteld, kleinzielig, laf en bang.

Ik was ook liefdevol, aanwezig, sterk, kwetsbaar, dapper, zacht, volhardend, behulpzaam.

Ik was alles en niets. Ik ben alles en niets.

Niet alles of niets. Alles en niets.

Alles of niets ken ik maar al te goed. De verleiding is groot om te gaan roepen dat ik weer iedere dag ga mediteren, lezen, sporten, schrijven, koud douchen, gezond eten, dansen, vroeg opstaan.

Laat ik verstandig zijn door met een babystep te beginnen. Door te gaan schrijven.

Het is niet niets, en zeker ook niet alles, maar het is nu even precies genoeg.

Misschien komt de rest dan wel vanzelf, en misschien ook niet.

Wat is het fijn dat ik iedere dag opnieuw kan beginnen.

Hopelijk nog zo’n dag of 17.000.

 
‘Keer terug, wat of wie je ook bent, keer terug
afgodendienaar of aanbidder van het vuur, keer terug!
Want onze poort is niet de poort van wanhoop.
Al brak je een gelofte honderd maal, keer terug!’
-Rumi