Met losse handen
Mijn dochter heeft zichzelf gisteren leren fietsen.
Als ze daar iemand niet voor nodig gehad heeft, dan ben ik het wel.
Ik heb haar sinds ze afgelopen zomer vier werd een keer of veertig aangespoord om op haar roze fiets te stappen.
Maar ze vertikte het.
‘Kom op, meisje, je moet leren fietsen!’
‘Je moet oefenen om sommige dingen te leren!’
‘Al je vriendinnetjes uit de straat fietsen al!’
‘Echt waar, je wereld wordt zo veel groter! Stap nou op die fiets, ik zorg dat je niet valt!’
Ik ben tijdens de Kerstvakantie drie dagen op een rij met haar door de straat gereden. Niet op haar initiatief, uiteraard. Mijn onderrug ondervindt er nu nog de gevolgen van. Ik mocht haar handen op het stuur niet loslaten namelijk. We kwamen iedere keer ongeveer twee auto’s ver. Twee dicht tegen elkaar geparkeerde auto’s ver.
Gisteren kwam ik thuis. ‘Ik wil je iets laten zien, pap!’
Mijn dochter nam een aanloopje, en daar ging ze.
Ze had zichzelf leren fietsen.
Mijn kleine zenmeester.
‘Als je loslaat, heb je twee handen vrij’
-Loesje
verzenden...
Yes wat een mijlpaal en wat goed van je dochter! Zo zie je maar, laat het los
en het komt allemaal goed. Binnenkort op de racefiets met papa!
Dank voor je reactie, anoniem!
“Loslaten is niet ophouden met houden van”
Loslaten hoort bij houden van.
V.