Burnout is beautiful
‘Change can be slow, but it has to start somewhere. For me burnout became beautiful when I fed new ideas to my broken spirit. Inspiration was everywhere when I wanted to look.’
-Melissa Gorzelanczyk
Waarom ben ik met deze site gestart? Waarom ben ik gaan mediteren? Hoe ben ik op minimalisme gestuit? Om te beginnen een korte terugblik.
Wat voelde ik me een slappeling en een mislukkeling toen ik op 6 januari 2011 thuis kwam te zitten. Burnout… Dat kon toch niet? Dat was toch voor perfectionistische, onzekere types? Voor mensen die 80 uur per week werkten? Ik? Burnout? Ik niet, ik kon alles. Nee, natuurlijk niet.
Natuurlijk wel. En eigenlijk voelde ik het gewoon aankomen. Een burnout zou je kunnen omschrijven als een hele matige sluipmoordenaar. Niet eentje uit de eredivisie, maar uit de zaterdag reserve klasse. Je wil ‘m niet zien, je kunt ‘m ook eigenlijk niet zien, maar als je goed luistert hoor je ‘m steeds dichterbij komen. En als ie dan voor je neus staat, dan is het te laat. Had ik mijn burnout kunnen voorkomen? Misschien. Ik heb mezelf in ieder geval te lang totaal niet serieus genomen. Te veel druk gevoeld op mijn werk en dingen gedaan waar ik niet blij van werd, en maar doorgaan. Een schreeuwende behoefte voelen aan rust en stilte, en maar met vrienden blijven afspreken en mijn weekenden blijven volplannen. Continu doodmoe zijn omdat onze twee kinderen slecht sliepen, en niet om hulp vragen. Dualiteit in optima forma.
Overal en altijd moeten, moeten, moeten. En toen zei mijn lichaam: het is goed met jou, ik ben er klaar mee.
Mijn bedrijfsarts reageerde fantastisch toen ik de eerste keer bij hem op gesprek kwam. Eén van de eerste dingen die hij tegen mij zei was: ‘Iedereen heeft minimaal één keer in zijn of haar leven het recht om het even helemaal niet te weten.’ Voor het eerst kreeg ik het gevoel dat ik me zo mocht voelen, dat het niet allemaal mijn schuld was.
En toen ben ik natuurlijk gaan inzien dat ik anders naar het leven moest gaan kijken. Niet echt… Echt niet. Ik schoot in mijn oude reflex: me niet naar binnen richten, maar naar buiten. Naar de sportschool, iedere dag. Als een dwaas op mijn eten letten, en eiwitten tellen. Nieuwe kleren kopen. Nieuwe schoenen kopen. Een nieuw horloge. Vijftig keer per dag op vi.nl, nu.nl en teletekst kijken (over de vernietigende kracht van nieuwsverslaving later meer). Ik keek nog meer naar buiten dan ik al deed. Hoe meer ik deed en hoe meer ik kocht, des te ongelukkiger ik me voelde.
Mijn burnout is uiteindelijk een zege gebleken, ‘burnout is beautiful’ kan ik nu zeggen. Toen ik na de zomervakantie weer ging werken, zei Tijn Touber tegen mij: mediteer nou eens 20 dagen achter elkaar en kijk wat er gebeurt. Ik ben hem hier eeuwig dankbaar voor. Door meditatie heb ik weer leren voelen, en ben ik in aanraking gekomen met bijzondere en inspirerende mensen als Leo Babauta. Ben ik op Osho gestuit en op The Minimalists. Ben ik opgehouden met de krant lezen, het journaal kijken en heb ik al mijn nieuws en games apps van mijn telefoon verwijderd. Ben ik langzamer en bewuster gaan leven.
En ben ik weer gaan lezen. Ik heb nog nooit in mijn leven zo veel gelezen als de afgelopen vier maanden, en het voelt geweldig. Ik kan me weer concentreren. En ik ben weer gaan schrijven. Dankzij mijn burnout.
Burnout is beautiful.
‘Change brings opportunity’
-Nido Qubein
verzenden...