Wat van een ander is, is niet van jou
Ik stond gisterochtend in de file voor de Waalbrug in Nijmegen. Ik houd wel van een file op z’n tijd en kies er dan meestal voor om de radio uit te zetten.
Het geeft me tijd om te voelen hoe ik zit, hoe ik adem. Om niet alleen te kijken, maar ook te zien. Veel mensen willen niet in de file staan en zijn ergens anders, terwijl ze toch echt in de file staan. Een file is voor mij een mooi voorbeeld van heel hard niet willen wat toch echt zo is en waar je niets aan kunt veranderen. Behalve dan de fiets pakken.
De Dalai Lama zou zeggen: ‘geef me de kracht om te veranderen wat ik kan veranderen en om te accepteren wat ik niet kan veranderen, en geef me de wijsheid om het verschil te zien’
Bij een T-splitsing aangekomen besloot ik een meneer in een Mercedes voorrang te geven, terwijl ik geen voorrang hoefde te geven. Ik verwacht dan altijd een bedankje: een vriendelijke knik met het hoofd, of een opgestoken hand. De meneer in kwestie deed echter helemaal niets.
Mijn eerste gedachte was: ‘Eikel, kun je niet even bedanken?!’ Ik was gelukkig al snel in staat om wat van mij is bij mij te laten, en wat van de ander is bij de ander.
Als ik geef, in welke vorm dan ook, dan probeer ik er zo min mogelijk voor terug te verwachten.
Geven is leren loslaten volgens de Boeddha. Geven zonder je te hechten aan wat je geeft en zonder je te hechten aan de ontvanger.
En als je mij ooit voorrang verleent, dan krijg je wél een opgestoken hand. Die is namelijk wel van mij.
‘I know what I have given you.
I do not know what you have received.’
-Antonio Porchia
verzenden...