Wat je van een huilend kind kunt leren

de minimalistplaats een reactie | 18 dec 2012

Onze zoon was vanochtend laat wakker.

Mijn vrouw bracht daarom onze dochter naar school, en ik zou nog even wachten om hem rustig te kunnen laten ontbijten en vervolgens naar het kinderdagverblijf te brengen. Hij heeft al een aantal weken grote moeite om naar het kinderdagverblijf te gaan, en is nauwelijks het huis uit te krijgen.

Hij nam afscheid van hen, en ging naast mij aan tafel zitten om wat te eten en drinken. Na de derde hap realiseerde hij zich dat zijn moeder er niet meer was, en hij begon hartverscheurend te huilen. In de gang, met zijn neus tegen het raam van de voordeur gedrukt, ‘mama, mama’ roepend.

Ik weet niet waarom, maar ik besloot te doen wat ik normaal niet doe. Ik wil er in situaties als deze altijd voor zorgen dat hij zich niet meer verdrietig voelt. Ik moet.

Vanochtend besloot ik om mijn gedachten en gevoelens te observeren. ‘Ik wil niet dat hij huilt,’ ‘wat naar voor hem,’ ‘ik moet hem troosten,’ ‘ik weet echt niet wat ik moet doen,’ ‘ik moet zo meteen naar mijn werk,’ ‘hoe kan ik er nou voor zorgen dat het weer ‘goed’ is.’ En toen realiseerde ik me dat dit ook ‘goed’ is, en dat hij mag huilen. Dat hij gewoon hoort te huilen, en dat ik hem op tweejarige leeftijd al kan leren dat het okay is om te voelen wat je voelt. Dat het okay is om ‘erbij’ te blijven.

Ik bleef op mijn stoel aan de keukentafel zitten, en ben me gaan concentreren op mijn ademhaling, met mijn ogen dicht. Na drie minuten liep onze zoon nog huilend naar me toe, kroop in mijn armen, en werd meteen rustig. Een minuut later zat hij weer aan zijn boterham.

Tien minuten later nam ik afscheid van hem bij het kinderdagverblijf. Dit was de eerste keer in weken dat hij niet in tranen afscheid van mij nam.