Spring!
Het voelt de laatste tijd alsof ik op een duikplank boven een oceaan sta.
Ik wil dolgraag springen, ik voel ook dat het tijd is om te gáán springen, maar voordat ik spring wil ik een aantal dingen van tevoren weten.
Hoe diep de oceaan is.
Of er storm op komst is.
Hoe hoog de golven zijn.
Of er een reddingsvlot in de buurt is.
Of de kust vlakbij is.
Of ik terug kan springen als het water te koud is.
Of er haaien en kwallen rondzwemmen.
Of er andere mensen in het water liggen, en of ik er bij mag van hen.
En ik wil zwembandjes. Voor om mijn armen en om mijn enkels.
Dat ik op deze manier bijna versteend op die duikplank zal blijven staan, lijkt me duidelijk. Ook op deze site heb ik al een paar weken niks echt prikkelends meer geschreven. Ik spring soms wel, maar dan in een regenton, zeker niet in een oceaan.
Om een grote sprong te kunnen maken, zijn kleine sprongen nodig.
Laten we daarom klein beginnen. Met een sloot in plaats van een oceaan. Ik wil iedere lezer van mijn blog uitdagen om de komende week iets te doen wat je eng of spannend vindt. Zelf doe ik uiteraard mee.
De essentie is om uit je comfort zone te stappen. En te voelen wat dat met je doet.
In een volle lift met je rug naar de liftdeuren gaan staan. Met je gezicht naar je medeliftpassagiers toe dus.
Een praatje aanknopen met een wildvreemde.
Koud douchen ‘s ochtends.
Samen met je kind door een drukke stad huppelen.
Luidkeels je favoriete nummer zingen op de fiets.
Iets op Facebook zetten waar je weinig ‘likes’ op zult krijgen, maar wat je wel kwijt wilt.
Bewust oogcontact zoeken met mensen op straat die je niet kent.
Anything goes.
Succes! En laat even weten of je meedoet.
Ik hoor volgende week graag wat je gedaan hebt.
En voor voor de lezer(s) die al regelmatig uit zijn of haar comfort zone stapt: hoe ga jij om met de gevoelens van angst en twijfel die hier ongetwijfeld (soms) mee gepaard gaan?
Ik ben heel benieuwd naar jullie reacties.
P.S. ik voel de ‘flinch‘ terwijl ik dit teruglees (‘dit gaat niet werken,’ ‘dit kun je niet,’ ‘niemand doet hieraan mee, schrijf nou iets anders’), maar plaats deze post toch.
Met dank aan Julien Smith
verzenden...
…heb net een sprong gewaagd: mijn diepe gevoel geuit naar degene van wie ik nog niet weet of hij dit beantwoordt….ook mijn eigen grenzen aangeven……. bij mezelf gebleven….het voelt goed…Wat kan er slecht zijn aan jezelf zijn en dit te uiten…. wacht wel in spanning af…. maar toch : wat een ruimte om te beslissen dat ik er mag zijn en ook in mijn volle ik…
Ik doe eigenlijk al een aantal punten van deze lijst:
- Een praatje aanknopen met een wildvreemde.
- Iets op Facebook zetten waar ik weinig ‘likes’ op zal krijgen, maar wat ik wel kwijt wilt.
- Bewust oogcontact zoeken met mensen op straat die ik niet ken.
Eigenlijk zonder bij na te denken, en meestal gewoon omdat ik het wil en goed voelt
Hoi Robin,
Onbewust competent dus, mooier kan eigenlijk niet. Probeer de ‘lift-opdracht’ als je deze week in een (redelijk) volle lift staat. Groeten,
Vincent
Grappig, dit lijkt precies op waar ik mee bezig ben. Ik leer mezelf ook ‘kleine dingen doen die ik eng vind’. Bijvoorbeeld iemand aanspreken als iets me niet bevalt. De telefoon pakken in plaats van een mail sturen. Recht door het midden gaan als ik eigenlijk met een grote bocht er omheen wil. Het valt nu pas op hoe vaak dat eigenlijk voorkomt. En wat het oplevert om straight forward te gaan? Dat ik mezelf recht aankijk en mijn angst accepteer. In plaats van ontkennen en een grote lege ruimte in mezelf creëer… En als het een keer niet lukt… Er is altijd ruimte voor een herkansing… Die ruimte gun ik mezelf. En ik vul die ruimte verder zoveel mogelijk met -ik noem het maar even- mijn ‘herfstgevoel’. Een warm, knus, geborgen plek waar ik thuis ben. Zo laad ik mezelf op voor weer een confrontatie. En echt, de dingen worden milder!
Hoi Neel,
Cool dat je mijn site bezoekt, en dank voor je reactie. Dat herfst-gevoel kan iedereen aanboren, wordt ook wel ‘Buddha nature’ genoemd, maar om daarop af te stemmen en er ook echt te ‘zijn’ vind ik niet makkelijk. Mooi hoe je dat omschrijft.
Die grote bocht waar jij en Thomas naar verwijzen ken ik goed.
Vincent
Ik was vroeger nooit zo van het ‘Recht door het midden gaan als ik eigenlijk met een grote bocht er omheen wil’ om nog maar even de mooie woorden van Neeltje aan te halen. Ik liep al twee weken rond met de vraag hoe ik zou reageren op een uitnodiging van iemand die ik eigenlijk niet zo mag. Ik vind hem maar een superego, tegelijk wetende dat hij ook heel veel goeds in zich heeft. Maar toch, tijdens ons laatste telefoongesprek (alweer een jaar geleden) ging het er eigenlijk alleen maar over hoe goed hij zichzelf vindt en dat ten koste van mij… nou dacht ik later, bel me dan gewoon niet als het alleen om jezelf te doen is… vanochtend heb ik gedaan wat mijn gevoel me eigenlijk al twee weken zegt, maar ik durfde het niet te aanschouwen… ik heb hem teruggemaild, bedankt voor zijn uitnodiging maar ook aangegeven dat ik er op dit moment geen behoefte aan heb. Voelt goed!!!
Andere mensen hebben mij (voor hen onbewust) uit mijn “comfort zone” gelokt. In de bus met mijn veilige koptelefoon op en de GSM in de hand. Dit is natuurlijk de perfecte strategie om niet door onbekenden aangesproken te worden. Tegenover mij hoor ik een oudere dame met een warme lach tegen haar man zeggen:”Iedereen zit maar in die telefoon tegenwoordig.” Toen ik om me heen keek zag ik inderdaad dat ik één in een rij van vijf mensen was die met hun GSM aan het spelen waren. Na een kort twijfelmoment mijn telefoon weggestopt en mijn koptelefoon afgezet. Het contact met het oudere stelletje was al snel gevonden en we hebben ontzettend gezellig zitten kletsen tot aan het einde van de rit. We hebben elkaar een fijne avond gewenst en ik ben met een grote glimlach en zonder koptelefoon naar huis gefietst. Contact met onbekenden is dus helemaal niet zo vervelend als dat ik dacht! Die koptelefoon en GSM blijven in ieder geval vaker in de tas.
Ook nu kan ik niet anders dan een smiley gebruiken
, prachtig voorbeeld Dennis. Over de magnetische aantrekkingskracht van smartphones, zie eerdere posts op deze site. Goed om van je te horen!
Vincent
Voor mijn werk moet ik regelmatig mijn comfortzone verlaten. Ik doe dat wel in kleine stapjes en neem geen reuzensprongen, maar toch. Volgens mij doen we dat allemaal wel, maar het is de kunst om het bij jezelf te blijven zien en te waarderen. Meestal vind ik het niet meer dan normaal dat ik uit mijn comfortzone ben gestapt; dat moet je toch gewoon kunnen; voor jezelf opkomen, anderen confronteren, en enge gesprekken voeren?! Daarom wil ik je opdracht niet omgooien maar er iets aan toevoegen; voel niet alleen wat het met je doet, maar sta er uitgebreid bij stil en wees er trots op! Dat ga ik deze week ook proberen te doen!
Hoi Tessa,
Tof dat je reageert. Cool, goed voornemen voor deze week. Ik merk vaak wel dat er een verschil is tussen iets moeten kunnen en het vervolgens ook echt doen trouwens. Succes deze week,
Vincent
By the way, hier op deze site ueberhaupt wat posten is al ver buiten mijn normale comfort zone, bedacht ik me vanochtend! Zie bovenstaande anonieme bijdrage (niet bedoeld anoniem te blijven)..
Klasse T.!
En vergeet niet dat volgens Freud althans wij allemaal een superego hebben.
V.
Goed wat jullie allemaal schrijven hierboven. Mee eens.
Tegelijkertijd: waarom moet je eigenlijk springen? Waarom niet gewoon, zoals de man op de foto, lekker op die duikplank gaan zitten en je hengeltje uitgooien. Staren naar het water, genieten van de zon, en verder niks.
Omdat je iets wilt veranderen, natuurlijk, en omdat je in je comfort zone dus niet zo comfortabel zit, maar weet je: je bent goed zoals je bent!! Springen, ook kleine sprongetjes maken, kost energie. Je kunt ook gewoon het water inlopen en: go with the flow! Ik hoop dat ik je binnenkort luidkeels hoor zingen op de fiets (moet je wel heeeel hard zingen!!)
Dank, Sas, als angst er voor zorgt dat je op die duikplank blijft zitten, dan zit je toch niet zo lekker…
Op de fiets zingen is niet mijn challenge, wij moeten onze fietsen nog ophalen namelijk.
Ciao,
Vin