Spring! (2)
‘If you’re heading the right way, the pressure will never entirely disappear. If it does you’re on the wrong path. You’re in the corridor. It’s that simple. You need to find a door again. You need a bigger fight.’
-Julien Smith
Vanaf het moment dat ik ‘Spring!’ online zette, loop ik rond met spanning in mijn lijf. Als ik anderen oproep en uitdaag om te springen, moet ik namelijk zelf ook springen. Er schijnt dan ook geen betere manier te zijn om te stoppen met roken of te beginnen met hardlopen dan het online delen met vrienden en bekenden. Je moet dan wel.
In die zin was het plaatsen van mijn vorige post meteen al iets doen dat ik eng vind. Sterker nog, iedere post die ik schrijf is eigenlijk uit mijn comfort zone treden.
Ik ben ook in mijn eentje een half uur in een vol lunchcafé gaan zitten, zonder boek, krant of tijdschrift, en heb alleen maar gegeten, gezeten en om me heen gekeken. Vind ik namelijk doodeng, omdat ik heel vaak het idee heb dat iedereen naar mij kijkt, al helemaal als ik alleen ergens zit.
Ik leef nog, en bijna niemand keek naar me.
Ik heb helaas nog niet de mogelijkheid gehad om in een lift vol met mensen te staan.
Anders dan je wellicht doet vermoeden, gaat het er mij niet om om mezelf te veranderen. Ik geloof dat ieder van ons perfect is zoals hij of zij is, met alle imperfecties die daarbij horen. ‘Our lives are full of beautifully broken things,’ zingt Dave Matthews.
Het gaat mij er wel om om in beweging te komen. Niet om zonder angst te leven, want dat is totaal onmogelijk, maar om te leren leven met angst.
Als je nieuwe dingen wilt gaan doen, krijg je namelijk altijd met angst te maken. Met onzekerheid en met spanning. Het is ‘part of the deal.’ Jonathan Fields noemt het ‘living in the question,’ en dit doet voor heel veel mensen pijn. Het zorgt voor angst, onzekerheid en spanning, en daar houden we vaak niet van.
Ik geloof ook dat als ik iets spannend vind, als ik frictie voel, dat ik dan op de goede weg ben. Daar waar het ‘pijn’ doet, daar moet ik zijn.
Zevenmijlslaarzen passen mij niet. ‘Baby steps’ dus, om mee te beginnen. Om te voelen dat een bepaalde spanning ook gezond kan zijn. Dat spanning en onzekerheid erbij horen als je iets wilt creëren.
Dat niemand je opeet.
Ik ben heel benieuwd naar jullie ervaringen. En zou graag van een aantal van jullie antwoord krijgen op de volgende vraag: ‘Wat zouden jullie graag willen doen wat jullie niet doen uit angst?’
Tot snel.
verzenden...