Meten is niet altijd weten
‘You can’t measure without pleasure’
-Leo Babauta
Ik wil iets bekennen. Tot ongeveer een maand geleden hield ik als een havik de bezoekersaantallen van deze site in de gaten.
Ik heb gemiddeld zo’n 400 à 500 lezers per maand, en er zijn inmiddels 47 mensen geabonneerd op mijn nieuwsbrief (mijn ouders, broer, zus en vrouw horen hier overigens niet bij).
Dit zal ongetwijfeld een relatief gering aantal zijn, maar ik ben er heel blij mee, en ik wil iedereen die mijn blog leest uit de grond van mijn hart bedanken. Ik heb zelfs een aantal trouwe lezers in Vlaanderen.
Natuurlijk vind ik het fijn dat ik gelezen word, maar ik blog vooral omdat ik het zo leuk vind om te schrijven.
De afgelopen weken heb ik de ‘stats’ van deminimalist leren loslaten, en toch blijf ik schrijven.
Loslaten is voor mij op dit moment voelen wat ik aan het doen ben en stoppen als ik voel dat ik moet stoppen. Gecontroleerd loslaten eigenlijk.
Ik heb dit geleerd tijdens het hard lopen. Ik loop al weer een tijdje twee tot drie keer in de week hard. Pijnvrij, en met veel plezier. Ik heb in het verleden vaak moeten stoppen met hardlopen omdat ik altijd last van blessures had. Omdat ik moest van mezelf. Ik rende me rot én ik meette me rot.
Minimaal om de dag.
Ook als het regende.
Het moest sneller dan de vorige keer.
Minimaal een uur rennen, ook als ik pijn had.
Tegenwoordig ren ik zo lang ik er in plezier heb, en het is niet alleen goed zo, maar beter dan het ooit geweest is.
Ik blijf schrijven zo lang ik er plezier in heb.
En, beste lezer, blijf dit blog lezen zo lang je er plezier in hebt.
verzenden...