Ze kunnen je niet opeten
‘If you’re hyper-aware of what others are thinking, if you’re looking for criticism, you will always find what you’re seeking. For it to be any other way, to become invisible is an option. You can lay low, and make no difference to anyone. That’s sort of like dividing by zero, though. You’ll get no criticism, but no delight either. The one thing that’s true of all people is that they are different from one another. What delights one enrages the other. Part of the deal.’
-Seth Godin
Eén van de favoriete prentenboeken van mijn dochter is ‘Stimmy of het Oerwoud in de Stad.’ In dit prachtig geïllustreerde prentenboek volgen we Stimmy, een jongetje dat in New York woont. Op een dag als hij van school door Central Park naar huis loopt, neemt hij een radicaal besluit. Hij weigert nog langer ‘mee te doen,’ en gooit zijn rugzak met inhoud in een prullenbak. En beleeft dan een spannend avontuur.
‘Stimmy’ is inmiddels ook één van míjn favorieten om voor te lezen. Ik voel namelijk verwantschap met Stimmy. Ik heb mijn hele leven al het gevoel dat ik ‘mee’ moet doen.
Ik heb me sinds ik me kan herinneren enorm druk gemaakt over wat anderen van mij vinden. Als er een wisseltrofee zou zijn voor ‘Beste conformeerder’ dan had ik ‘m al lang mogen houden.
‘De’ mening van anderen, die sowieso niet bestaat realiseer ik me nu aangezien iedereen anders is en dus een andere mening heeft, heeft mij er zo ontzettend vaak van weerhouden om bepaalde dingen wel of niet te doen. Iedereen heeft trouwens niet alleen een andere mening, maar meningen veranderen ook continu. Alles verandert.
Ik hoor de flinch vaak letterlijk tegen mij praten. Vlak voordat ik een tatoeage liet zetten: ‘Wat zullen ‘mensen’ van je denken straks? Doe nou niet!’ Toen ik besloot om dagelijks koud af te douchen: ‘Koud douchen slaat nergens op! Als mensen je hier konden zien staan dan zouden ze je uit lachen…’
Ik durf steeds vaker om niet meer mee te doen en te doen wat ik wil. Het voelt goed en het smaakt naar meer, maar ik ben er nog lang niet. Of ik ben er altijd al geweest en begin dat zelf steeds meer te zien.
Iemand die in veel opzichten weigert zich te conformeren is ‘professioneel reiziger en schrijver’ Chris Guillebeau. Guillebeau heeft zijn website dan ook ‘The Art of Non-conformity’ genoemd. Het is inderdaad een hele kunst om je niet te conformeren, heb ik gemerkt. Voor mij in ieder geval wel.
Ik kies de afgelopen maanden misschien wel voor het eerst in mijn leven zo veel mogelijk voor wat goed voelt. Om bij dat gevoel te komen had en heb ik trouwens een dagelijkse dosis meditatie nodig.
Ik kan dus iedereen aanraden om te gaan doen wat goed voelt (uiteraard altijd met respect voor jezelf én met respect voor de ander). Conformeer je niet.
Doe iets wat je altijd al hebt willen doen, maar niet hebt gedaan omdat je te veel bezig was met wat ‘de ander’ ervan zou denken.
Neem een tatoeage, ga borduren, ga een week mediteren in een klooster in Frankrijk, start een eigen bedrijf, neem een volkstuintje. En merk op hoe het voelt om de flinch te weerstaan.
Iedereen is raar, daarom hebben we namelijk overal een mening over. Als de ander raar is, dan lijk je zelf tenminste niet zo raar. Maar als we toch allemaal raar zijn is het alleen maar gezond om ook regelmatig raar te doen.
‘Very seldom will the worst consequence be anywhere near as bad as a cloud of “undefined consequences.” My father would tell me early on, when I was struggling and losing my shirt trying to get Parsons Technology going, “Well, Robert, if it doesn’t work, they can’t eat you.”‘
-Bob Parsons
verzenden...