Everybody’s perfect

de minimalist5 reacties | 28 mrt 2012

‘We’ll love you just the way you are if you’re perfect.’
-Alanis Morissette

Wanneer is het ooit perfect? Wanneer ben ik ooit perfect? Nooit, tenminste niet als ik vanuit mijn geest naar de dingen kijk. Mijn geest is namelijk nooit tevreden.

Mijn geest is echter niet het probleem, sterker nog zonder geest kan ik niet leven.

Het probleem is dat mijn geest denkt dat ie de baas is. Maar dat is ie niet. Ik ben de baas en ‘ik’ is iets anders dan wat ik denk en voel.

‘Ik’ is als de blauwe lucht. Die is er altijd, maar zit soms achter de wolken. De wolken zijn onze gedachten en gevoelens, de blauwe lucht is ‘ik.’ Door al die wolken vergeet ik vaak dat de blauwe lucht er altijd is.
Ik richt zo veel van mijn energie op de wolken in plaats van op de blauwe lucht, dat de wolken denken dat zij het belangrijkst zijn. Dat zij de baas zijn.

Als ik die gedachten niet meer denk en dat gevoel niet meer voel, dan is ‘het’ perfect, denk ik regelmatig. Stel dat dat al ooit lukt, bepaalde gedachten niet meer denken, dan denk ik binnen de kortste keren wel weer andere dingen waar ik niet blij mee ben. Het is bij wolken een kwestie van komen en gaan, maar ook van gaan en komen.

We zijn óf nooit perfect óf we zijn allemaal al lang perfect maar hebben het gewoon niet door.

Mijn voorkeur gaat uit naar het laatste: ieder van ons is al perfect, we zijn allemaal zoals we moeten zijn.

‘It’s extraordinary to be ordinary,’ zei Osho. Hij bedoelde daarmee dat het buitengewoon is om gewoon te ‘zijn.’

Bram Vermeulen kon je nergens zo kwaad mee maken als in zijn bijzijn aan een kind vragen wat het later wil worden. Alsof een kind iets moet worden en niet gewoon al perfect is zoals het is.

Hetzelfde geldt voor ons.

 
‘You must not blame me if I do talk to the clouds.’
-Henry David Thoreau