Een week zonder iPhone
‘Well, of course, I’m the wrong person to ask. I like to dial numbers with one hand, and maybe I’m the only one.’
-Bill Gates
Asked if he would buy an Apple iPhone.
Ik zat laatst ‘s ochtends vroeg in de trein van Nijmegen naar Utrecht. Het was prachtig weer buiten.
Een uur lang heb ik alleen maar gezeten en gekeken. Naar buiten, naar de mensen om me heen, naar mijn eigen schoenen. Geen boek, geen krant, geen iPad, geen iPhone. Ik had dit nooit eerder gedaan.
Ik was de enige. Iedereen om mij heen zat in zijn of haar smartphone gedoken, achter de laptop verscholen of de krant te lezen. Niemand keek elkaar aan, slechts sporadisch keek iemand naar buiten.
Ik wil veel vaker zo aanwezig zijn als ik toen was. Mezelf bewust afvragen: waar zit ik of waar sta ik eigenlijk? Wie zit er om mij heen? Hoe voelt de stoel waarin ik zit? Wat zie ik buiten? In wat voor kamer of ruimte ben ik?
Ik wil als ik ergens sta te wachten ook echt wachten. Rustig ademen en kijken. Aanwezig zijn. Wachten wordt dan rust nemen in plaats van ongeduldig afwachten tot ‘het’ moment daar is dat ik niet meer hoef te wachten.
Ik voel weer veel onrust de afgelopen dagen en merk dat mijn geest weer op ‘doen’ geprogrammeerd staat. Dat ik juist te weinig ‘aan sta’ en dit voelt niet goed.
Het onrustigst word ik van mijn iPhone. Langzaam maar zeker heeft dit wonderschone staaltje design mij meer en meer in haar greep gekregen.
Ik heb niet alleen de iPhone maar de iPhone heeft ook mij.
Daarom heb ik besloten om vanaf morgenochtend een week lang zonder smartphone door het leven te gaan.
Ik wil naast sporten en mediteren namelijk nergens anders aan verslaafd zijn. En de spanning die ik nu de avond vantevoren voel geeft al aan dat ik verslaafd bén.
Ik zal op mijn voicemail mijn vaste nummer inspreken en ik ben gewoon per mail bereikbaar. Ik blijf gewoon schrijven.
Als je de behoefte voelt om mee te doen, laat het me weten, samen is altijd makkelijker dan alleen.
Daar gaat ie dan…
verzenden...
Herkenbaar allemaal. In de file en zelfs voor het stoplicht grijp ik naar die smartphone. Efficienter dan naar de neuspeuterende buurman te kijken maar ondertussen is het in feite onrustig en zelfs gevaarlijk (al meermaals een close call met m’n voorbumper).
Zonder die telefoon kan ik helaas niet -maar ik ga ‘m v.a. nu eens binnenszaks laten. En zodra de NS me weer ziet zeker ook, Vinnie. Succes met de belloze week, zeer benieuwd of je het haalt!
Dapper, succes!
Succes ermee Vincent! Ik heb laatst noodgedwongen 2 weken een hele oude nokia gebruikt omdat mijn smartphone kapot was. Het was heerlijk kan ik je zeggen. Geen 100.000 whatsapp berichten meer ontvangen maar af en toe een smsje of telefoontje als het nodig is. Ik wilde bijna mn smartphone niet meer terug! Nu heb ik hem weer en ik merk inderdaad dat ik m veel vaker in mn handen heb dan die oude nokia…geen goede zaak! Ik ga m bij me uit de buurt leggen, een week lang. Uit het zicht is wat mijn telefoon betreft meestal ook uit het hoofd. Ik stop m in mijn tas in plaats van in mn broekzak, zeker op de ‘wachtmomenten’. Goede tip! Nogmaals, succes!
Ik heb geen mobiele telefoon, hoewel ik jong ben (25). Ik doe nooit iets in de trein, soms lees ik een krantje of een boek. Mensen verwijten me dat ik niet bereikbaar ben, maar ze kunnen me altijd mailen of mijn vaste nummer bellen. Er is dan inderdaad een kans dat ik er niet ben of pas binnen een paar uur of zelfs pas de volgende dag (zo lang!) reageer. Interessant om te zien hoe bereikbaarheid nu volgens veel mensen die ik spreek een plicht is, terwijl dit al die eeuwen lang, tot tien jaar geleden, ongehoord zou zijn geweest. Als mijn man wat langer wegblijft, ga ik er gewoon vanuit dat er iets tussendoor kwam dat hem ophield. Toen we beiden nog wel mobiele telefoons hadden en hij was een beetje te laat, maakte ik me na tien minuten al kwaad dat hij maar geen smsje met de reden van zijn vertraging stuurde… ook ik deed dus mee aan die bereikbaarheidsplicht. Gelukkig kun je er weer vanaf. Inmiddels kan ik me niet meer voorstellen hoe het is om altijd noodzakelijk zo’n apparaat bij me te moeten hebben dat constant mijn aandacht vraagt.
Hi!
Aan een iPhon doe ik (nog) niet.
Zit wel altijd te lezen in de trein. Wanneer ik niets bij me heb voelt dat ergens wat onwennig. Vooral omdat iedereen wél bezig is!
Al reizend zijn de meeste mensen helemaal verzonken in hun telefoon inderdaad. Zie mensen op FB een foto posten dat er vertraging is en niet opkijken. Gelukkig blijven er mensen waarmee je een gezellig gesprekje kunt voeren bij vertraging. Het hier en nu en niet het FB.
Vriendinnen beginnen te appen en zélfs mijn moeder zit te woordfeuten met mijn broer en als ik weer eens thuis ben showt mijn vader met trots moeders nieuwe mobiel. Niet begrijpend dat het mij niet interesseert en dat ik blij ben met mijn Samsung, waarmee ik bel en sms en af en toe en fotootje maak. Fotootjes waar ik ondanks de matige kwaliteit toch blij van word.
Ooit zal ik er ook aan bezwijken ben ik bang.
Maar nu.. nu nog niet. Succes en join de club van de Samsung 2000 (:
Dank voor jullie reacties allemaal! Ik voelde vandaag nog wel de bereikbaarheidsplicht zoals Oker zo mooi schrijft, maar ik vond het eigenlijk best fijn deze eerste dag. Misschien kan ik de Samsung van Anne wel ruilen met mijn iPhone straks.
Of de oude Nokia van Sjoerd.
Nog zes dagen te gaan, welterusten,
Vincent
En?? Gehaald?
Nog één dag, morgenavond meer!!
Hi Vincent,
Ik heb zowaar ook een week op smartphone-dieet gezeten. En het is me best bevallen. Ik vind dat we ons toch boven de smartphone moeten bevinden. We laten ons teveel leiden door dat stukje kunststof. Ik zou het iedereen aanbevelen het even een weekje rustiger aan te doen. Kom je tot de ontdekking dat je eigenlijk een slaafje van dat hebbedingetje bent geweest. Bevrijd jezelf ervan. Al is het maar voor een week.
Hoi Richard,
Dank voor je reactie. Leuk dat mijn ‘oude’ posts ook nog gelezen worden.
Ik schrijf deze reactie op mijn iPhone trouwens… Lukt mij de laatste tijd redelijk om m te gebruiken ipv te misbruiken, maar ik verlang soms nog steeds naar m’n oude Nokia, toen we nog smsten.
Groeten,
Vincent