The flinch revisited
‘If you give you begin to live’
- Dave Matthews Band
Ik heb laatst een fles wijn aan een straatveger gegeven.
Dit voelde heel vreemd, bijna alsof ik iets deed wat niet mag. Het was al dagen een ontzettende zooi bij ons in de straat, overal lag zwerfvuil. En toen kwam er dus een man met een karretje langs en die was voor ons huis bezig met opruimen, op het moment dat ik van mijn werk thuiskwam. En die heb ik een fles wijn aangeboden, en hij was blij en ik was ook blij, ontzettend blij zelfs.
Het is namelijk fijn om te geven.
Ik gaf nooit zo veel, wilde graag dingen krijgen. Misschien dat het daarom zo vreemd voelde toen ik met die fles wijn in mijn hand stond te dubben of dat wel kon, iemand die je niet kent op zo’n manier bedanken. Natuurlijk kan dat wel, ik ben het alleen niet gewend, daarom voelde het zo vreemd.
Daar was ie weer: de flinch. Ik stond letterlijk twee minuten in de deuropening te twijfelen of ik dit wel zou doen. ‘Die man vindt dat vast raar, om een fles wijn te krijgen. Hij drinkt vast geen wijn en daar sta ik dan met mijn fles wijn.’ Ik voelde letterlijk de spanning in mijn lijf, bijna een soort instinct om de deur achter me dicht te trekken en die fles wijn terug in de kast te zetten. Alsof ik iets verschrikkelijk spannends ging doen en al mijn krachten moest verzamelen. En dan doe je het toch, en dan is het gewoon okay. Meer dan okay zelfs. Ik werd niet getroffen door de bliksem. Ik werd niet op m’n bek geslagen. Ik werd niet uitgelachen. Integendeel.
Sinds ik de flinch ben gaan trotseren, douche ik koud af, geef ik meer dan ik krijg, en ben ik begonnen met een blog.
Daag jezelf ook eens uit en ‘face the flinch.’ En doe het dan nog eens. En nog eens.
Voor mij is het een manier om patronen te doorbreken, en mezelf nieuwe patronen aan te leren.
En vergeet nooit: ‘ they can’t eat you.’
verzenden...